لبزانت، لبزانک ءُ آجوئی | ژاں پال سارتر | عدنان فقیر

لبزانت، لبزانک ءُ آجوئی
 
ژاں پال سارتر
رجانک: عدنان فقیر

وھدے کہ ما لبزانک ءِ بابت ءَ گوں ھورتی ءَ جیڑیں گڑا مارا لہتیں جستانی دیمپانی بیت۔
لبزانک چے یے؟
لبزانک ءِ گوں اِزم ءُ زندگی ءَ سیادی چے اِنت؟
لبزانت چیا ءُ کجام مردمانی واستہ نبشتہ کنت؟
وھدے کہ ما لبزانک ءِ بابت ءَ جیڑیں گڑا مئے مَجگ ءَ لبز ءُ گالانی بازیں دروشم کئیت۔ چوناہا وا لبزانت اوں چو نَکش نگار ءُ گلوکار ءِ وڑیں ازمکارے بلے اے کُلّانی کشک جُتا اَنت۔ نَکش نگار گوں رنگاں ءُ گلوکار گوں آوازاں وتی اِزم ءَ درشانیت بلے لبزانت گالانی میار اِنت۔
گالاں  نہ تہنا سر زاھری بلکیں اندری دروشمے اوں است ءُ لبزانک ءِ تہءَ آ چھر ءُ شُبین ءِ اوں سِتر ءَ پوش اَنت۔ اگاں پہ من اسپیتیں گلاب وپاداری ءِ چیدگے گڑا جیڑگ جیڑگ ءَ من چہ اے گالاں باز دور در کَپاں ءُ پہ من اسپیتیں گلاب تھنا وپاداری ءِ چیدگے نہ مانیت بلکیں نوکیں بزانتانی نیم ءَ روان کنت۔ یک نکش نگارے وتی کینوس ءِ سرا لوگے ءِ اکس ءَ کَشّیت بلے لبزانت گوں گالاں کاپرے ءِ انچیں مُلبُتے اڑ دنت کہ آ چاگردی نگیگی ءُ نا انساپی آنی چیدگے جوڑ بیت۔
وھدے یک مردمے نبشتہ کَنگ بنا کنت ءُ وتارا لبزانتے گُشیت گڑا اے مئے ھَک بیت کہ ما چہ آھی ءَ بُہ پُرسیں کہ تو نبشتہ پرچا کنئے؟ تئی گورا پہ درشانگ ءَ چے است؟ تو چونیں ھبرے کَنگ لوٹے کہ آھی رسانک چہ آ دِگراں جُتا ءُ الم تِر اِنت؟
اگاں کَسے وتی جِند ءُ کازماس ءِ بابت ءَ جیڑگ لوٹیت گڑا اے کار ءَ آ گوں بے تواری ءَ اوں کت کنت پہ اشی ءَ آھی ءَ نبشتہ ءِ زرورت نہ اِنت بلے وھدے کہ کَسے کَلم ءَ چِست کنت گڑا رسانک ءُ شنگکاری ءِ جیڑہ پاد کئیت۔ اگاں یک لبزانتے زندمان ءِ یک موسمے ءِ بابت ءَ وتی ھیال ءَ درشانیت گڑا ما چہ آھی ءَ جست کت کنیں کہ آھی اے سرھال چیا چِست کتگ ءُ گوں وتی لبزانک ءَ آ زندگی ءِ اے موسم ءِ تھا چونیں مٹّی ئے آرگ لوٹیت۔
 
یک پھتہ ئیں لبزانتے زانت کہ آئی ءِ ھمک گال ءِ چنچو مزنیں ارزشتے۔ آ زانت کہ گال تیر ءَ چہ سر ریچیں تُپنگے۔ وھدے کہ لبزانت ھبر کنت یا نبشتہ کنت بزاں آ تیراں آس دیگ ءَ اِنت۔ لبزانت آجو اِنت کہ آ بے توار بہ بیت بلے وھدے کہ کہ آ گپ کَنگ ءُ نبشتہ کَنگ بندات کنت گڑا ما امیت داریں کہ آ رُستگیں انسانے ءِ رنگ ءَ تیراں آس دنت ءُ آ نشانگ ءَ کپ اَنت۔ آ چو زھگانی وڑا تیراں گوات ءَ آس نہ دنت ءُ گوں تیر ءِ آواز ءَ گل ءَ چہ بال نہ بیت۔
چو کہ لبزانت وتی مَرزی ءَ چہ لبزانکی جھان ءِ توک ءَ گام جَنت ءُ زندگی ءُ بنی آدمانی راستیاں دومی مردمانی دیم ءَ ایر کنت ءُ پہ اے کار ءَ گالاں کارمرزیت ھمے واستہ آھی ءَ گالانی زمہ واری کوپگ ءَ اِنت۔ ھما گالاں کہ آ وتی ساچشتانی تھا کارمرز کنت۔
لبزانک ءِ بابت ءَ یک جُستے اے پاد کئیت کہ لبزانت نبشتہ پرچا کنت؟ چو کہ ھمک لبزانت ءِ وتی جِند ءِ زندمانے اوں ھست ھمے واستہ اشی سبب جُتا اوں بوت کن اَنت بلے وھدے کہ ما مُچّانکی رنگ ءَ چاریں داں سما کپیت بازیں لبزانتانی واستہ لبزانک چہ زندگی ءَ تَچگ اِنت ءُ پہ بازین ءَ سوبمندی ءِ گِرگ اِنت۔ ادا اے جُست دیم ءَ کئیت کہ مردمے ءَ چہ زندگی ءَ تَچگی اِنت آ ایوکی، گنوکی ءُ مرگ ءِ گَپچل ءَ اوں دور کت کنت ءُ اگاں سوبمندی ئے گرگی اِنت گوں توپ ءُ بَمباں اوں گپت ئے کنت۔ گڑا مردم تَچگ ءُ سوبمندی گرگ ءَ پہ لبزانک ءِ میار پرچا بنت۔ منی ھیال ءَ اشی باپُشت ءَ دگہ لہتیں چیزانی دزمانجنی است اِنت۔
لبزانت چو اے دگہ ازمکارانی وڑا ھما ساھت ءِ ودار ءَ اِنت کہ آھی دل ءُ دماگ ءَ چولے پاد بِئیت ءُ اِزمی دروشمے بِہ گیپت ءُ پدا آ ھمے اِزم ءَ مردمانی دیم ءَ ایر کنت۔ لبزانت ءِ ساچشتی سپر توام نہ اِنت اشی ءَ وانوک سرجم کنت۔ ھمے واستہ اے ھبر کہ لبزانت پہ وتا نبشتہ کنت راستی نہ اِنت۔ منی ھیالاں چُشیں ھچ ازمے نیست کہ آ پہ دِگراں نہ اِنت۔ وانوک ءِ لبزانت ءِ ساچشتی سپر ءِ بھر بوھگ آھی آجوئی ءَ پدر کنت۔ لبزانت چہ وانوک ءِ آجوئی ءَ لوٹ کنت کہ آھی نیم بُندگیں کاراں سرجم بکنت۔ اے ھساب ءَ لبزانت ءِ آجوئی گوں وانوک ءِ آجوئی ءَ ھمگرنچ اِنت۔
وھدے کہ لبزانت وانوک ءَ وتی نیم ءَ چِکّیت گڑا اے کار ءَ ھمنچو گوں سنگینی ءَ کنت داں آھی ءِ ءُ وانوک ءِ سیادی دو ھمنچو مھکم بیت بلے اگاں لبزانت بَٹاک بجنت ءُ وتی وانوک ءَ جزباتی بکنت داں اے سیادی ءِ سِدگ دیر نہ کنت۔ پہ لبزانت ءَ الم اِنت کہ آ وانوک  ءِ آجوئی ءِ شرپ ءَ بہ کنت۔
انچو کہ نبشتہ کَنگ ایمانداری لوٹیت انچو وانگ اوں لوٹیت۔ لبزانت ءُ وانوک نبشتہ ءُ وانگ ءِ سپر ءَ یکے دومی ءَ را وتی آجوئی ءَ سوگات کن اَنت ءُ پہ نوکیں آجوئی ئے ءِ نیمگ ءَ رو اَنت کہ آ اجوئی اندری مٹی آنی دراں بوجیت۔
لبزانک ءُ ازم پہ بنی آدم ءَ آجوئی ءِ کلوہ گون اِنت تُری بِلّے سر زاھر ءَ چہ آھاں کینگ ءُ کَست ءِ بوہ پیداکیں۔ اگاں امریکہ ءِ سیاہ پوستیں لبزانتے ءِ گدار ءَ چہ کینگے درا بوھگ ءَ اِنت گڑا اے کینگ اوں گوں سیاہ پوستانی آجوئی ءَ بندوکیں۔ لبزانک آجوئیں مردمانی گوں آجوئیں مردماں باوستے کہ اشی سرھال آجوئی اِنت۔
 
جست اے پاد کئیت کہ لبزانت نبشتہ پہ کے کنت؟
اے وڑ اوں گُشگ بیت کہ لبزانت پہ تیوگیں بنی آدماں نبشتہ کنت ءُ آھی وانوک کُلُیں جھان اِنت بلے اے ھبر تھنا دپی گپّے۔
چو کہ لبزانت یک در چِتگیں زبانے ءَ گوں در چِتگیں گالاں نبشتہ کنت ءُ اے گالانی وتی تب ءُ گوستانکے ھمے سبب ءَ اے گال لبزانت ءَ را یک در چِتگیں ٹولی ءَ گوں بندوک کن اَنت۔ اگاں ما چاگرد ءُ زمانگ ءَ مٹ بہ کنیں گڑا رسانک ءُ رد ھیالی ءِ جیڑہ دیم ءَ کئیت۔ وھدے کہ لبزانت وتی سرھال، زبان ءُ گالاں کہ در چِنت ءُ اے سَوَڑگ ءَ کنت کہ آ زندمان ءِ کجام تَک ءُ پھناتانی سرا نبشتہ کنت گڑا ھمے درچِنگ ءِ سپر ءَ آ وتی وانوک ءَ اوں در چِنت گوں۔
وھدے کہ یک لبزانتے کَلم ءَ دست ءَ کنت ءُ چہ وتی نبشتانکاں وتی ھیال، جزبگ ءُ لیکہ ءَ دیم ءَ کاریت گڑا وانوک  آھی چارگ ءِ نگاہ ءَ سرپد ءُ آشنا بیت ءُ آھی آجوئی ءِ سپر ءِ بھرے بیت بلے بد بھتی ءَ چہ بازیں لبزانت وتی لیکہ ءُ نگاہ ءَ نہ تھنا  چہ وتی وانوک ءَ بلکیں اَچ وتا اوں چیر دینت۔ لبزانت چو کہ چہ وتی واھشت ءَ لبزانتے بیت گڑا وانوک چہ آھی ءَ آھی چارگ ءِ نگاہ ءُ زندمان ءِ درشانگ ءِ امیت ءَ داریت۔
یک یھودی ئے پہ یھودی بوھگ ءَ لاچار اِنت چیا کہ مردم آھی ءَ یھودی ئے گُش اَنت ءُ پھم اَنت۔ آھی ءَ وتی یھودی بوھگ ءُ نہ بوھگ ءِ سرا وتمستری نیست بلے لبزانت ءَ کس لاچار نہ کنت کہ آ لبزانتے بہ بیت۔ لبزانت چہ وتی واھگ ءَ لبزانتے بیت گڑا ھمے واستہ آھی لبزانت بوھگ ءِ سپر گوں آجوئی ءَ بندوکیں بلے وھدے یک مردمے اے جار ءَ جنت کہ من لبزانتے آں گڑا اے دگہ مھلوک آھی ءَ لبزانتے پھمگ بنا کنت ءُ پدا گوں آھی ءَ لھتیں امیت بندوک بیت ءُ پہ چاگرد ءَ آھی شریں کردے ءِ امیت دارگ بیت۔
چونہا وا ہَمُک لبزانت پہ ھَمُک انسان ءَ نبشتہ کنت بلے گیشتر آ گوں ھما مردماں تران کنت کہ گوں آھی نزیکیں سیادی ئے ھست۔ امریکہ ءِ سیاہ پوستیں لبزانت سیاہ پوستانی جیڑھانی بابت ءَ کہ نبشتہ کن اَنت ءُ امریکہ ءِ اسپیت پوستانی زورآوری آں چہ سیاہ پوستاں آجو کَنگ ءِ جھد کن اَنت گڑا آ ھمے جھد ءِ کشک ءَ چہ آ تیوگیں بنی آدم ءِ آجوئی ءِ نیمگ ءَ کاینت۔ اے ھساب ءَ آجوئی ءِ اے سپر چہ بازیں سردءُ گَرماں گوزان کنت۔سیاہ پوستیں لبزانت وتی جند ءِ جد ءُ جھد، جیڑہ ءُ واباں درشان کنان ءَ آ دگہ سیاہ پوستانی سنچ ءُ سما ءُ وابانی دربار ءَ سر بیت ءُ وتی آجوئی ءِ سپر ءَ گوں اے دگہ کُلّیں سیاہ پوستاں ھمگرنچ کنت۔
لبزانت ءِ گوں چاگرد ءَ دگہ رنگیں سیادی یے بیت۔الم نہ اِنت لبزانت ءَ ھرکس شَرپ بہ بکشیت ءُ آھی ءَ ہرجاہ گوں پُل ءُ ٹیکی آں وش اتک کَنگ بہ بیت چیا کہ لبزانت ءِ کار سر زاھر ءَ سیت مندیں کارے نہ ئے۔ بازیں مردمے اشی ءَ بے کاری ئے سرپد بیت۔ بازیں بَراں وا اے تاوان بار اوں بیت چیا کہ آھی لبزانک مردمان ءَ زانشت بکشیت ءُ وھدے کہ مردم وتی چاگرد ءِ نا انساپی ءُ نگیگی آنی بابت ءَ سرپد بنت گڑا آ وتارا ملامت کَنگ بنا کن اَنت۔
لبزانت گوں وتی چاگرد ءَ یک تضادے ءِ آماچ اِنت۔ آ ھما مردمانی ھلاپ ءَ نبشتہ کنت کہ آھی ءَ پہ وَرگ ءَ وردِن گورا کَنگ گُد ءُ جَر ءُ پہ زندگی کَنگ ءَ کارے دی اَنت۔ آ مالدار ءُ چاگرد ءِ واھندیں مردماں لنکُک پیشداریت آ کرسی آنی واجہ آں گوں آدینک ءَ دیم پہ دیم کنت ءُ چہ وتی نبشتانکاں اے چیز ءَ پدر کنت کہ آھاں چوں لس مھلوک وتی زورآری ءِ پَنجگاں بَستگ۔ اے ھساب ءَ لبزانت تیوگیں امر ءَ پھل ءِ سِرات ءِ سرا گَردگ ءَ بیت۔ بد بھتی اشیں کہ آ ھما ایردست ءُ بزگیں مھلوک ءِ اُگبالانی واستہ کہ نبشتہ کَنگ ءَ اِنت آھاں چہ گیشتریں مردم انچین اَنت کہ آھانی گورا نہ اینچو زانت ھست نئیکہ زر ءُ وھد کہ آ آھی کتاباں بزور اَنت ءُ بوان اَنت۔
چو کہ مرچیگیں زمانگ ءَ ما وانگ ءُ نبشتہ کَنگ ءَ انسان ءِ بُنکی لوٹ کَنگ ءِ جھد ءَ اِنت ھمے واستہ ما امیت داریں کہ مرچیگیں ناوانندہ باندا نبشتہ ءُ وانگ ءِ سپر ءِ بھر بیت۔
لبزانت ءُ وانوک ءِ سیادی ءَ گوستگیں چیزے کرن بیت کہ بازیں سَپر جَتگ۔ یک زمانگے انچیں بوتگ کہ لبزانت ءَ تھنا پہ مالدار ءُ واجہ آنی واستہ نبشتہ کتگ۔ آ وھد ءَ آھی وانوکانی کَچ کسان بوتگ۔ یک زمانگے انون ایں کہ لبزانت مھلوک ءَ سر بوھگ ءِ جھد ءَ اِنت ءُ لوٹیت کہ گیش ءَ چہ گیش لس مردم آھی ءَ بوان اَنت دانکہ آجوئی ءِ کشکے بِہ گیشیت ءُ چاگرد ءَ مجگی، جزبگی ءُ چاگردی مٹی زوت بِئیت۔
یک زمانگے بوتگ کہ لبزانت ءَ زردارانی واھش ءِ ھساب ءَ نبشتہ کتگ۔ آھی ءَ ھاکم ءُ بادشاہ آنی رکینگ ءِ جھد کتگ۔ ءُ یکے اے زمانگ اِنت کہ لبزانت وتی جند ءُ چاگرد ءِ جیڑھاں گوں دیم پہ دیمیں ءُ زندمان ءِ نوکیں بزانتانی درگیجگ ءَ سر بَتگ اِنت۔نوکیں جھان آنی پٹ ءُ پول ءَ اِنت۔ آ چاگرد ءَ پہ مٹی ئے آرگ ءِ واھگدار اِنت۔ اے ھساب ءَ آ ھاکم ءُ بادشاہ آں گوں دژمنی ئے زوریت چیا کہ آ لس مھلوک ءِ پاد کَنگ ءُ آجو کَنگ ءِ واستہ نبشتہ کنت۔
گوستگیں چندے کرناں چہ لبزانت ءِ وپاداری مٹ بوھان اَت بلے ھژدھمی کرن ءَ چہ لبزانت ءَ آشوب ءُ چاگردی مٹی آنی آرگ ءَ پہ مزنیں کردے پیلو کَنگ بنا کتگ۔ آ زورآور ءُ ایردست،ھاکم ءُ گلام ءُ مالدار ءُ لس مھلوک ءِ میان ءَ اتکگ ءُ اوشتاتگ۔ لبزانت ءَ مھلوک ءِ دلبڈی دیگ بنا کتگ دانکہ آ چہ استان ، آمیدگس ءُ دینی رواجاں چہ وتی اُگبالانی لوٹ ءَ کت بکن اَنت۔ لبزانت ءَ مھلوک ءِ جزبگ ءُ وابان ءَ گال ءُ آواز ءِ دروشم دیگ بنا کتگ۔
اے مٹی ءَ چہ لبزانک ءِ پجار،کردار ءُ لوٹانی تھا بدلی ئے اتکگ۔
نوں ما لبزانک ءَ گوں دگہ نگاہے ءَ چاریں۔ گوستگیں دو کرن بیت کہ لبزانک ءَ نہ تھنا چاگردی نگیگی آنی بلکیں گوستانک ءِ ھلاپ ءَ اوں توار بُرز کتگ ءُ بنی آدم ءِ پردی ءُ مُچّانکی آجوئی ءِ کشک تَچک تِر کتگ۔ لبزانک مردم ءَ  آجو بوھگ ءِ سکین ءَ دنت ءُ اے آجوئی نہ تھنا روشتانی بلکیں جیڑگانی اوں آجوئی اِنت۔ اے ھساب ءَ لبزانک ءُ کتاب ھما دَرپ اَنت کہ ادا لبزانت ءُ وانوک ءِ آجوئی ھوار بنت۔
لبزانت گوں کتاب ءَ آجوئی ءِ سوگات ءَ کاریت ءُ وانوک اے سوگات ءَ دست گیپت ءُ کار ءَ سرجم کنت ءُ آ دوئیں ھوار بنت ءُ چاگردی سانکلاں پروش اَنت۔ اگاں لبزانت ءَ گوں مھلوک ءَ ھم کوپگ بوھگی اِنت بلے آ وت مالدار ءُ مگیمے گڑا آھی ءَ وتی کھول ءُ چاگرد ءِ سانکل پروشگ کپ اَنت دانکہ آ مھلوک ءِ ھمراہ بوت بہ کنت ءُ پگر ءُ کردانی آجوئی ءِ سپر ءِ بھر بوت بکنت ءُ مھلوک اوں آئی ءَ پہ مھر دست بہ گیپت۔
 
ھژدھمی ءُ ھبدھمی کرن ءَ لبزانت ءَ اے گیشینگ کپت کہ آ پہ مھلوک ءَ نبشتہ کنت یا پہ زرداراں؟ ءُ داں نوزدھمی کرن ءَ لبزانتانی مزنیں کچّے ءَ ھاکم یلدات ءُ مھلوک ءِ ھمراہ داری بنا کت ءُ ھاکماں رواج ءُ گوستانک ءِ نام ءَ کہ مھلوک ءِ لُٹ ءُ پُل کتگ اَت لبزانتاں اشی ھلاپ ءَ توار بُرز کت۔ پہ اے مکسد ءِ گرگ ءِ واستہ لبزانتان ءَ یک گیش اِتگیں اندازے ءَ گوں نبشتہ کَنگ کپت دانکہ آ گوں مھلوک ءَ ھم تران بوت بکن اَنت۔ اے رنگ ءَ لبزانتانی زبان، اسلوب ءُ روشتانی اندر ءَ مٹی اتک۔
بلے لبزانتانی یک ٹولی ئے چشیں اوں است اَت کہ پہ آھاں اے مٹی ممکن نہ اَت۔ آ نوزدھمی کرن ءَ اوں چو ھپتمی کرن ءِ وڑا نبشتہ کَنگ ءِ لوٹ ءَ اِتاں اے وڑیں لبزانتاں لبزانک ءَ را رسانک ءِ جاہ ءَ  گوں وت ھبر، چیر ءُ اندر ءُ وتی تجربت ءُ نیک دوائے ءِ دروشم ءَ آؤرت۔ اے لبزانتاں مھلوک ءِ آجوئی ءِ بار کوپگ ءِ کَنگ ءِ جاہ گلام چوٹ گِپت اَنت ءُ اشانی لبزانک ءَ لبزانت ءُ وانوک ءِ میان ءَ رسانک ءِ سپر برجاہ داشت کت نہ کت۔
اے چارگ ءِ نگاہ ءَ بیستمی کرن ءَ اتک ءُ سریلزم ءِ رنگ زرت ءُ اے ٹولی ءِ لبزانت چہ چاگردی زمہ واری آں تیوگ ءَ دزکَش بوت اَنت۔ آھانی گُشگ ھمیش اَت ما بے سمائی ءِ جاور ءَ نبشتہ کنیں۔ ما وت اوں نزانیں کہ ما چے نبشتہ کَنگ ءَ ئیں ھمے واستہ ما وتی ساچشتانی زمہ واری ءَ زرت کت نہ کنیں۔ اے جاہ ءِ رَسگ ءَ گوں لبزانت وتی غیر زمہ واری ءِ گڈی سیمسر ءَ سر بوت۔
وھدے کہ لبزانت ءَ اے روشت زُرت اَنت گڑا ھاکم ءُ مالدار یکبرے پدا گَل بوتاں۔
اے ٹولی ءِ لبزانت آں رسانک ءِ بے سوبی ءُ رد جیڑگی ءِ گیش بوھگ ءِ سرا اپسوز کَنگ ءِ جاہ ءَ ناز کت۔ آھانی ساچشت ھمنچو تاب ءُ ریس ءُ سرپوش اَت آ دو ھمنچو ناز اِتاں۔ آ گل اِتاں کہ وانوک آھاں سنجیدہ زورگ ءَ نہ اَنت۔ اے رنگ ءَ مئے زمانگ ءِ رد آشوبی لبزانک ودی بوت کہ آھی زندگی ءِ ھمکوپگ بوھگ ءِ جاہ ءَ آھی ایر جَنگ بندات کت ءُ دیم ءَ روگ ءِ جاہ ءَ پُشت ءَ کپان بوت۔لبزانک اتک ءُ ھمے لبزانت ءِ رد آشوبی مَجگ ءِ دیم سر جھل بوت۔
اے وڑیں لبزانک نہ رواجاں چم پیشداشت کنت نئیکہ زندمان ءَ مٹی ئے آرگ ءِ واھش ءَ داریت۔ اے مردمی ءُ چاگردی مٹی آں وتی زمہ واری نہ ہھم اِیت ءُ ربودھیں رواجانی پاسپان بیت۔
اے باوست ءِ ردا ما لبزانتان ءَ دو ٹولی ءَ بھر کت کنیں۔ یک ٹولی ئے ھما لبزانتانی ئیں کہ آ لبزانک ءَ گوں زندمان ءَ ڈَک دینت، انسانی ءُ چاگردی زمہ واری آں زور اَنت ءُ پہ وتی چاگرد ءِ مٹ کَنگ ءُ دیم ءَ بَرگ ءَ پہ کردے پیلو کن اَنت۔ دومی ٹولی ھما لبزانتانی ئیں کہ آھانی لبزانک ءَ گوں زندمان ءَ ھچ سیادی نیست۔ آ وتی جند ءُ زند ءِ رنگراھاں گاریں ءُ گوں دومی مردماں ھچ وڑیں سیادی ءُ رسانک ءِ واھگدار نہ بیت۔ اے لبزانک چہ مَجگی وشی ئے ءَ ابید دگہ ھچّے نہ ئے۔
گپ ءَ کسان بکنے چشیں کہ لبزانت ءُ وانوک ءِ سیادی آجوئی ءِ سیادی اِنت۔ لبزانت آجو اِنت کہ چے نبشتہ کنت ءُ وانوک آجو اِنت کہ چے وانیت۔
پھتہ ئیں لبزانک آجوئی ءِ لبزانک اِنت ءُ آ جوئی ءِ سپر ءَ تُری یک کسے ءِ بہ بیت یا چاگردی ءِ پہ مردمان ءَ زھنی زانش ءِ ودینگ ءَ شریں کردے پیلو کنت۔ لبزانک ءِ منزل بنی آدم ءِ آجوئی اِنت ءُ ھمے منزل ءَ پہ سربوھگ ءَ پھتہ ئیں لبزانت ءَ جھد کنگی اِنت۔

بلوچ اسٹوڈنٹس ایکشن کمیٹی